Bombalar patlıyor, silahlar ateşleniyor. Tarafını ve amacını bilmediğimiz bir savaşın içindeyiz adeta. Kimse ne olduğu bilmiyor, açıklayamıyor. Bizi korumakla görevli olanlara da güvenemiyoruz, çünkü ateşin ucunda olan asıl onlar.
İçinde bulunduğumuz durum "Umutsuzluk ve çaresizlik" kavramlarıyla ancak açıklanabilir. Hayatta kalabilmek ise artık bir lüks olarak kabul edilebilir.
Ortalama ayda en az 2 patlama oluyor, hem de hemen dibimizde, yanı başımız da. Barut kokusu o kadar yaklaştı ki; artık açık bir terör mağduru adayı konumundayız!
Bunca şeye rağmen insanlar, henüz daha hava aydınlanmadan uyanıyor, otobüs duraklarında bir kaç kişilik boş kalan yerlere binmeye çalışıyor. Aynı şekilde hava kararınca da evlerine dönmeye çalışıyorlar.
Hele ki siyasetten bölünmüş olan insanlar, dip dibe değil "g*t g*te " bir araya geliyor. Baş örtülüsü/türbanı/mini etek giyeni/Laik olanı/dinsiz olanı/dindar olanı hepsi bir arada. Bir de öyle yardımlaşıyorlar ki görülmeye değer.
Özellikle akbillerin en arkadan en öne gönderilmesi sırasında. Hatta bazen şöföre karşı tek ses oluyorlar. Çok ilginç değil mi! Sokakta/otobüste/iş-yerinde bir arada olan insanlar aslında aynı koşullarda yaşıyor!
Çok kötü de olsa hayat devam ediyor! Umudumuz ise çokta azaldı. Ne yapalım Yaşabilmek umuduyla!
0 yorum: